Beschrijving
Pamela Eriksson was 25 jaar toen ze flink oververmoeid en met flinke kiespijn kennis maakte met de man en het schip wat haar leven verder zou bepalen.
Het was 1934.
“Ik begon woedend pakketten en dozen uit het raam te duwen en stak toen mijn hoofd naar buiten om te zien of de grote zware spullen uit de wagon werden geladen. Een jongen op het perron kwam naar me toe. Hij mompelde iets, en ik deed een wilde gok dat hij een scheepsleerling was, gestuurd om mijn bagage op te halen, want hij zag er jong en verlegen uit. Toen ik op het perron stapte, schudden we elkaar de hand. Onmiddellijk begon ik hem te commanderen en vroeg of een kruier nodig was. “Neem even dit en geef me dat”, zei ik. Hij deed wat hem ‘vriendelijk’ werd gevraagd. Desondanks was ik even later gescheiden van mijn bagage en rustig in een auto geplaatst. Een meneer Gunter reed de auto. Ik zat naast hem langzaam te verwerken dat de jonge en verlegen leerling die achterin zat niemand anders was dan Kapitein Sven Eriksson, de kapitein van de Herzogin Cecilie. Dit was een slechte start.”
Op dat moment was ze al zo’n 2 jaar met haar moeder aan het zwerven over de pacific. Gevolgd door een afmattende reis door een woest berggebied van Nieuw-Zeeland.
Reizen in die tijd was echt anders als nu. In die contreien waren geen geregelde verbindingen en ze reisden mee met plaatselijke zeilscheepjes die ergens vertrokken en ooit ergens aan kwamen. Slapen op dek was geen uitzondering.
Als dochter van de secretaris van oorlog in Zuid-Afrika behoorde ze tot de ‘Upper Class’. Ze studeerde journalistiek aan de universiteit van Oxford en kwam terecht bij een krant waar ze de roddelpagina verzorgt. Ze ging reizen als freelance journalist. Na omzwervingen in de Stille Zuidzee, was ze verliefd op de zee.
Met een schip vol graan van Australie naar Europa bloeide er een romance op tussen haar en de kapitein. Een jaar later trouwden ze en de huwelijksreis wordt een wereldreis naar Australië met de Herzogin Cecilie. Bij terugkomst strandde het schip op de kust van het Engelse Devon. Hier liet Pamela zien wat ze waard was en in een bijna onmenselijke strijd vechten ze maandenlang voor het behoud van het schip. Wat uiteindelijk leek te lukken tot een onverwachte zomerstorm alle moeite tevergeefs maakt.
Een waargebeurd verhaal van een bijzonder krachtige vrouw die haar tijd ver vooruit was. Vol spanning, avontuur, romantiek en drama.
Een boek dat zonder twijfel thuis hoort op de plank naast ‘De laatste Graanrace’ van Eric Newby. Al was het alleen maar omdat hier ‘de andere kant van de maan’ wordt beschreven, het leven achter de mast.
‘In Love with Cecilie’
Tijdens haar opleiding leerde Pamela ook fotograferen en ze liet een prachtig fotoarchief na. Tijdens Sail Harlingen ( 13-17 juli ) zal er rond de haven van Harlingen de tentoonstelling ‘In Love with Cecilie’ te zien zijn. Tijdens de wandeling langs de schepen kunt u ook genieten van de prachtige foto’s van Pamela Eriksson.
Flaptekst van het boek:
Pamela Eriksson is 25 jaar als ze in 1934 aan boord stapt van één van de laatste commercieel varende zeilschepen: De 4 mast bark Herzogin Cecilie. Als dochter van de secretaris van oorlog in Zuid-Afrika behoort ze tot de ‘Upper Class’. Ze studeert journalistiek aan de universiteit van Oxford en komt terecht bij een krant waar ze de roddelpagina verzorgt. Ze gaat reizen als freelance journalist. Na omzwervingen in de Stille Zuidzee, weet ze dat ze verliefd is op de zee.
Met een schip vol graan onderweg naar Europa bloeit er een romance op tussen haar en de kapitein. Een jaar later trouwen ze en de huwelijksreis wordt een wereldreis naar Australië met de Herzogin Cecilie. Bij terugkomst strandt het schip op de kust van het Engelse Devon. Hier laat Pamela zien wat ze waard is en in een bijna onmenselijke strijd vechten ze maandenlang voor het behoud van het schip. Wat uiteindelijk lijkt te lukken tot een onverwachte zomerstorm alle moeite te vergeefs maakt.
Een waargebeurd verhaal van een bijzonder krachtige vrouw die haar tijd ver vooruit was. Vol spanning, avontuur, romantiek en drama.
Een boek dat zonder twijfel thuis hoort op de plank naast ‘De laatste Graanrace’ van Eric Newby. Al was het alleen maar omdat hier ‘de andere kant van de maan’ wordt beschreven.
